Verbum

прэс-цэ́нтр

(ад прэс + цэнтр)

1) орган з’езду, міжнароднай або іншай нарады, спартыўных спаборніцтваў, які забяспечвае карэспандэнтаў і каментатараў радыё і тэлебачання інфармацыяй;

2) цэнтр журналістаў, дзе-н. акрэдытаваных.

прэ́тар

(лац. praetor)

прадстаўнік вышэйшай судовай улады ў Стараж. Рыме.

прэтарыя́нцы

(лац. praetoriani)

1) салдаты асабістай варты прэтара ў Стараж. Рыме, а потым — салдаты імператарскай гвардыі;

2) перан. наёмныя войскі, якія служаць апорай улады, заснаванай на насіллі.

прэто́рый

(лац. praetorium)

1) месца ў вайсковым лагеры старажытнарымскай арміі, дзе знаходзілася палатка палкаводца;

2) ваенная рада пры старажытнарымскім палкаводцы.

прэто́рыя

[лац. praetoria (cohors) = прэтарыянская варта]

аддзел прэтарыянцаў.

прэтэндава́ць

(польск. pretendować, ад лац. praetendere)

1) дамагацца чаго-н., прад’яўляць свае правы на што-н. (напр. п. на асобае становішча);

2) прыпісваючы сабе якія-н. якасці, дамагацца прызнання іх іншымі (напр. п. на дасціпнасць).

прэтэндэ́нт

(лац. praetendens, -ntis)

асоба, якая дамагаецца права на што-н. (напр. п. на шахматную карону).

прэтэ́нзія

(лац. praetensio)

дамаганне валодаць чым-н., патрабаванне, іск (напр. п. на спадчыну);

2) скарга, выражэнне незадаволенасці з выпадку чаго-н. (прад’явіць прэтэнзіі);

3) імкненне прыпісаць сабе якасці, якіх звычайна няма (напр. прэтэнзіі на культурнасць).

прэтэнцыёзны

(рус. претенциозный, ад фр. pretentieux = патрабавальны)

1) надуманы, манерны (напр. п-ая архітэктура);

2) які прэтэндуе на значнасць, арыгінальнасць (напр. п-ыя паводзіны).

прэтэ́рыт

(лац. praeteritum)

лінгв. прошлы час.