Verbum

сты́ракс

(н.-лац. styrax, ад гр. styraks)

1) дрэвавая або кустовая расліна сям. стыраксавых, пашыраная ў тропіках і субтропіках, якая змяшчае ў смале пахучыя рэчывы;

2) пахучы бальзам, які атрымліваюць з гэтай расліны і выкарыстоўваюць у парфумерыі і медыцыне.

стыра́тар

(ад іт. stirare = расцягваць)

прыстасаванне з дзвюх уваходзячых адна ў другую рамак для нацягвання вільготнай паперы пры рабоце акварэллю.

стыро́л

(ад гр. styraks = пахучая смала + -ол)

вадкае пахучае рэчыва, якое здабываецца са смалы некаторых трапічных дрэў і выкарыстоўваецца ў парфумерыі, мылаварэнні і інш.

стыса́нус

(н.-лац. stysanus)

недасканалы грыб сям. карэміяльных, які развіваецца на разнастайных раслінных рэштках, на перагнойнай глебе.

стыхако́кус

(н.-лац. stichococcus)

аднаклетачная або ніткаватая зялёная водарасць сям. улотрыксавых, якая пашырана ў глебах, трапляецца сярод планктону праточных і стаячых вадаёмаў.

стыха́р

(гр. sticharion)

доўгае, звычайна парчовае, адзенне з шырокімі рукавамі, якое надзявае праваслаўнае духавенства ў час набажэнства.

стыхархо́з

(ад стыхорхіс)

глісная хвароба баброў, якую выклікае стыхорхіс.

стыхі́я

(гр. stoicheion = элемент)

1) адзін з асноўных элементаў прыроды (вада, зямля, паветра і агонь) у антычнай філасофіі;

2) з’явы прыроды, якія праяўляюцца як магутная разбуральная сіла;

3) перан. неарганізаваная сіла, якая дзейнічае ў сацыяльным асяроддзі (напр. с. інфляцыі);

4) перан. прывычнае асяроддзе (свая с.).

стыхо́рхіс

(н.-лац. stichorchis)

гельмінт сям. кладархідаў, паразітуе ў кішэчніку баброў.