Verbum

масо́н

(фр. maçon = літар. муляр)

член рэлігійна-этычнага таварыства з містычнымі абрадамі, якое ўзнікла ў 18 ст. у Англіі і пашыралася ў многіх іншых краінах.

ма́стаба

(ар. mastaba)

сучасная назва грабніц старажытнаегіпецкай знаці (2800—2250 гг. да н.э.).

мастагло́я

(н.-лац. mastogloia)

аднаклетачная дыятомавая водарасць сям. навікулавых, якая пашырана ў бентасе мораў, радзей у прэсных вадаёмах.

мастаданаза́ўр

(н.-лац. mastodonsaurus, ад гр. mastos = сасок + odus, -ontos = зуб + sauros = яшчарка)

адзін з самых апошніх гіганцкіх лабірынтадонтаў, які жыў у трыясе.

мастадо́нт

(н.-лац. mastodon, -ntis, ад гр. mastos = сасок + odus, -ontos = зуб)

вялізная вымерлая хобатная жывёла, продак слана; жыла ў кайназоі.

мастаіды́т

(ад гр. mastos = сасок + eidos = выгляд)

запаленне слізістай абалонкі паветраносных ячэек соскападобнага адростка скроневай косці.

мастапа́тыя мастапаты́я

(ад гр. mastos = сасок + -патыя)

група захворванняў малочнай залозы, якая характарызуецца разрастаннем жалезістай або фібрознай тканкі залозы.

мастурба́цыя

(н.-лац. masturbatio)

тое, што і ананізм.

ма́стыкс

(лац. mastix, ад гр. mastiche = жывіца)

смала масцікавага дрэва, якое расце ў Міжземнамор’і; выкарыстоўваецца для вырабу лакаў і ў медыцыне.

масты́т

(лац. mastitis, ад гр. mastos = сасок)

запаленне малочнай залозы; грудніца.