Verbum

атэста́т

(ням. Attestat, ад лац. attestari = сведчыць)

1) афіцыйны дакумент аб заканчэнні навучальнай установы, прысваенні вучонага звання і інш. (напр. а. сталасці, а. прафесара);

2) дакумент на права атрымання ваеннаслужачым грашовага, харчовага і іншага забеспячэння;

3) дакумент, які пацвярджае пародзістасць свойскай жывёлы.

атэста́цыя

(лац. attestatio = сведчанне)

1) вызначэнне афіцыйнай камісіяй кваліфікацыі, службовай адпаведнасці работніка пасадзе, якую ён займае;

2) водгук, характарыстыка, ацэнка, якая даецца каму-н. або чаму-н.

атэто́з

(гр. athetos = пазбаўлены пэўнага становішча)

міжвольнае скарачэнне пальцавых мышцаў у сувязі з захворваннем галаўнога мозга.

атэ́я

(н.-лац. atheya)

аднаклетачная дыятомавая водарасць сям. бідульфіевых, якая трапляецца ў планктоне прэсных вадаёмаў.

ау́л

(цюрк. aul)

паселішча ў Сярэд. Азіі і на Паўн. Каўказе.

аўгі́т

(ад гр. auge = бляск)

мінерал класа сілікатаў зеленавата-чорнага колеру са шкляным бляскам.

аўгу́р

(лац. augur)

1) старажытнарымскі жрэц, які тлумачыў волю багоў па шчабятанні і палёце птушак;

2) перан. той, хто робіць выгляд, што ведае асаблівыя тайны.

аўгусці́нцы

(с.-лац. augustiniani, ад лац. Augustinus = імя раннехрысціянскага багаслова)

члены каталіцкага ордэна, які быў заснаваны ў 13 ст. у Італіі і абапіраўся на вучэнне багаслова Аўгусціна.

аўдые́нцыя

(лац. audientia = слуханне)

афіцыйны прыём у высокапастаўленай асобы.

аўдыёвізуа́льны

(ад лац. audio = слухаю + візуальны)

заснаваны на адначасовым успрыманні слыхам і зрокам (напр. а-ыя сродкі навучання).