Verbum

пратэста́нт

(ням. Protestant, ад лац. protestans, -ntis = які публічна даказвае)

1) паслядоўнік пратэстантызму;

2) той, хто пратэстуе супраць чаго-н.

пратэстанты́зм

(ням. Protestantismus, ад лац. protestans, -ntis = які публічна даказвае)

агульная назва рэлігійных веравучэнняў, якія ўзніклі ў працэсе Рэфармацыі 16 ст. як пратэст супраць каталіцызму, напр. лютэранства, кальвінізм.

прафа́г

(ад гр. pro = раней, перад + -фаг)

унутрыклетачная неінфармацыйная форма бактэрыяфагу.

прафа́за

(ад гр. pro = раней, перад + phasis = праяўленне)

першая стадыя непрамога дзялення, або мітозу.

прафа́н

(лац. profanus = неазнаёмлены)

недасведчаны ў якой-н. галіне чалавек.

прафанава́ць

(лац. profanare)

апашляць што-н., непачціва адносіцца да таго, што карыстаецца ўсеагульнай пашанай (напр. п. вучэнне).

прафана́цыя

(лац. profanatio)

апашленне чаго-н., непачцівыя адносіны да таго, што карыстаецца ўсеагульнай пашанай (напр. п. ідэі).

праферме́нты

(ад лац. pro = для + ферменты)

неактыўная форма ферментаў, якая пераходзіць у актыўную пад уплывам іншых ферментаў.

прафе́сар

(лац. professor = настаўнік)

вышэйшае вучонае званне выкладчыка вышэйшых навучальных устаноў.

прафе́сія

(польск. profesja, ад лац. professio = спецыяльнасць)

асноўны від працоўнай дзейнасці, які патрабуе пэўнай падрыхтоўкі і з’яўляецца галоўнай крыніцай існавання.