Verbum

правербія́льны

(лац. provefbialis, ад provefbium = прыказка)

які ўвайшоў у прыказку, пагаворку прымаўку.

правідэнцыялі́зм

(ад лац. providentia = прадбачанне)

рэлігійна-ідэалістычны погляд, які тлумачыць ход гістарычных з’яў не іх унутранай заканамернасцю, а вышэйшай (боскай) воляй.

праві́зар

(лац. provisor = які забяспечвае, прадбачыць)

аптэкар, фармацэўт вышэйшай кваліфікацыі, які мае вышэйшую фармацэўтычную адукацыю.

праві́зія

(лац. provisio = прадбачлівасць)

прадукты харчавання.

правізо́рны

(ням. provisorisch, ад лац. provisor = які прадбачыць)

1) папярэдні, не канчатковы (напр. п-ае рашэнне);

2) часовы (напр. п-ыя меры);

п-ыя органы — органы ў зародкаў і лічынак мнагаклетачных жывёл, якія знікаюць у працэсе іх далейшага развіцця, напр. жабры лічынак насякомых.

праві́нцыя

(польск. prowincja, ад лац. provincia)

1) заваяваная старажытнымі рымлянамі тэрыторыя;

2) мясцовасць, аддаленая ад сталіцы ці культурнага цэнтра, перыферыя;

3) адзінка адміністрацыйна-тэрытарыяльнага падзелу ў некаторых краінах, напр. у Італіі, Іспаніі.

правінцыя́л

(польск. prowincjał, ад лац. provoncialis = які датычыць правінцыі)

чалавек з поглядамі, прывычкамі, уласцівымі жыхарам правінцыі, а таксама чалавек з абмежаванымі інтарэсамі, адсталымі поглядамі.

правінцыялі́зм

(ад лац. provincialis = правінцыяльны)

1) уст. погляды і манеры, звязаныя з жыццём у глухой мясцовасці, правінцыі;

2) слова або выраз, уласцівыя абласной, а не літаратурнай мове.

правінцыя́льны

(лац. provincialis)

1) які знаходзіцца ў правінцыі (напр. п. гарадок);

2) абмежаваны ў сваіх поглядах.

правітамі́ны

(ад лац. pro = для + вітаміны)

рэчывы, з якіх у арганізме чалавека і жывёл могуць утварацца вітаміны.