Verbum

глазу́ра

(польск. glazura, ад ням. Glasur)

1) шклопадобны сплаў для пакрыцця керамічных вырабаў; паліва;

2) застылы слой цукровага сіропу на мучных вырабах.

глазурава́ць

(ням. glasiercn)

пакрываць глазурай.

глакеншпі́ль

(ням. Glockenspiel, ад Glocke = званочак + Spiel = ігра)

ударны музычны інструмент, гукі якога імітуюць званочкі.

глаксі́нія

(н.-лац. gloxinia, ад P. Gloxin = прозвішча ням. батаніка 18 ст.)

травяністая расліна сям. геснерыевых з апушаным лісцем і буйнымі кветкамі розных колераў, пашыраная ў Амерыцы; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

гламеруланефры́т

(ад лац. glomus, -meris = клубок + нефрыт)

тое, што і нефрыт.

гламерэ́ла

(н.-лац. glomerella)

сумчаты грыб сям. дыяпортавых, які развіваецца на пладах яблыні, грушы, струках фасолі.

гла́нда

(фр. glande, ад лац. glans, -ndis = жолуд)

тое, што і міндаліна 2.

гларыфіка́цыя

(лац. glorificatio = прадстаўленне)

узвялічванне, узнясенне, усхваленне, спяванне дыфірамбаў.

гласала́лія

(ад гр. glossa = мова + lalia = балбатня, пустаслоўе)

1) уласцівае культу некаторых рэлігійных сект выкрыкванне ў стане экстазу бязглуздых слоў, якое ўспрымаецца сектантамі як «богавяшчанне»;

2) мед. разлад маўлення.

гласалгі́я

(ад гр. glossa = мова + algos = боль)

боль, паколванне, аняменне ў языку, якое часам распаўсюджваецца на губу, дзясны, шчокі, паднябенне, глотку.