эліпс, э́ліпсіс
(гр. elleipsis = пропуск)
1) мат. замкнёная крывая лінія, сума адлегласцей кожнага пункта якой ад двух дадзеных пунктаў застаецца заўсёды пастаяннай, а таксама абрысы прадмета, якія напамінаюць такую крывую;
2) лінгв. рытарычная фігура, якая заключаецца ў пропуску якога-н. члена сказа, што лёгка падразумяваецца.
эліпты́чны
(гр. elleiptikos)
які мае форму эліпса, адносіцца да эліпса (напр. э-ыя галактыкі, э-ая геаметрыя).
элі́та
(фр. élite)
1) адборныя расліны або жывёлы, пакінутыя для вывядзення сорту ці пароды (напр. э. пшаніцы);
2) лепшыя прадстаўнікі якой-н. часткі грамадства (напр. тэатральная э.);
3) група асоб, якая ажыццяўляе кіруючыя функцыі ў грамадстве (правячая э.).
элі́тры
(н.-лац. elytrae, ад гр. elytron = футляр, ножны)
надкрыллі, ушчыльненыя пярэднія крылы насякомых.
эль1
(англ. ale)
светлае, густое і моцнае англійскае піва з ячменнага соладу.
эль2
(ад ням. Ellbogen = локаць)
адзінка даўжыні ў Аўстрыі, Галандыі, Англіі (ад 68,78 да 114 см).
эльдара́да
(ісп. el dorado = залатая краіна)
1) міфічная краіна, багатая на золата і каштоўныя камяні, якую шукалі на тэрыторыі Лац. Амерыкі іспанскія заваёўнікі;
2) перан. краіна казачных багаццяў і цудаў.
эльзеві́р
[гал. Elsevier = прозвішча сям’і гал. выдаўцоў 16 — пач. 18 ст.; найбольш вядомыя Ладэвейк (1540—1617), Ісаак (1596—1751)]
1) кніга, надрукаваная ў галандскіх друкарнях 16 — пач. 18 ст., што належала сям’і друкароў-выдаўцоў Эльзевіраў;
2) старажытны, вельмі вытанчаны друкарскі шрыфт.
эльсго́льцыя
(н.-лац. elsholtzia)
травяністая расліна сям. ясноткавых з чаранковым лісцем і дробнымі лілова-пурпуровымі кветкамі ў густых коласападобных суквеццях, пашыраная пераважна ва Усх. Азіі; на Беларусі трапляецца адзін від паблізу жылля (народныя назвы — меліса, падтынная мята).
эльф
(ням. Elf, ад англ. elf)
добразычлівы да людзей дух прыроды ў заходнееўрапейскай міфалогіі.