Verbum

пратаза́н

(ням. Partisane)

кап’ё з плоскім і доўгім металічным наканечнікам, якое было на ўзбраенні ландскнехтаў у 16 ст. і целаахоўнікаў пры манархах у 17 ст., а таксама ганаровай зброяй рускіх штаб-афіцэраў у 18 ст.

пратаза́ўры

(н.-лац. protosauria)

атрад вымерлых марскіх паўзуноў падкласа сінаптазаўраў, якія жылі ў мезазоі.

пратазо́а

(ад прата- + гр. zoon = жывёла)

падцарства аднаклетачных жывёл; жывуць у вадаёмах, балотах, вільготнай глебе; здольныя да фотасінтэзу або жывяцца гатовымі арганічнымі рэчывамі, ёсць драпежнікі і паразіты; прасцейшыя (параўн. метазоа).

пратако́кус

(н.-лац. protococcus)

аднаклетачная або каланіяльная зялёная водарасць сям. пратакокавых, якая трапляецца на камянях, кары дрэў, у глебе і прыбярэжнай частцы вадаёмаў.

пратако́л

(с.-лац. protocollum, ад гр. protokollon)

1) дакумент, дзе запісваецца ўсё, што гаварылася і вырашалася на сходзе, пасяджэнні;

2) дакумент, які сведчыць аб якім-н. факце, выпадку, здарэнні;

3) акт міжнароднага пагаднення.

пратако́нх

(ад прата- + гр. konche = ракавіна)

першапачатковая ракавіна малюскаў, ад якой пачынаюцца яе сезонныя прыросты.

пратакты́ній

(ад прата- + актыній)

радыеактыўны хімічны элемент, серабрыста-белы бліскучы метал, які належыць да актыноідаў.

пратала́кс

(ад прата- + гр. allaksis = абмен)

прыстасавальныя змены ў знешніх органах жывёл, якія ўзнікаюць пад уплывам фактараў навакольнага асяроддзя.

прата́лій

(ад гр. pro = наперадзе + thallos = галінка)

палавое пакаленне папарацей, хвашчоў, дзеразы.

пратамі́ны

(ад прата- + аміны)

прасцейшыя бялковыя рэчывы, якіх больш за ўсё ў сперме і ікры рыб.