Verbum

радыя́льны

(ад лац. radius = прамень)

1) размешчаны па радыусе;

2) які робіцца, адбываецца ў напрамку па радыусе.

радыяля́рыі

(н.-лац. radiolaria, ад лац. radiolus = праменьчык)

падклас прасцейшых класа саркодавых; планктонныя арганізмы, пашыраныя пераважна ў цёплых морах.

радыяме́трыя

(ад радые- + -метрыя)

1) раздзел фізікі, які вывучае спосабы вымярэння прамяністай энергіі;

2) сукупнасць метадаў выяўлення радыеактыўных выпрамяненняў.

радыя́н

(ад лац. radius = прамень)

адзінка вымярэння вуглоў: цэнтральны вугал, што абапіраецца на дугу, даўжыня якой роўная яе радыусу.

радыя́нт

(лац. radians, -ntis = які выпрамяняе)

пункт нябеснай сферы, з якога нібыта выходзяць (дзякуючы перспектыве) бачныя шляхі метэораў.

радыя́тар

(ад лац. radiare = выпраменьваць)

1) прыстасаванне ў рухавіках унутранага згарання для ахаладжэння вады або масла;

2) награвальны прыбор у сістэме ацяплення, па ўнутраных каналах якога цыркуліруе гарачая вада або пара.

радыяхі́мія

(ад радые- + хімія)

раздзел хіміі, які вывучае фізіка-хімічныя і хімічныя ўласцівасці радыеактыўных рэчываў, распрацоўвае метады вылучэння і ачысткі гэтых рэчываў.

радыя́цыя

(лац. radiatio = выпрамяненне)

1) выпрамяненне энергіі якім-н. целам, напр. Сонцам (сонечная р.);

2) выпрамененая якой-н. крыніцай энергія.

радэнтыцы́ды

(ад лац. rodens, -ntis = які грызе + -цыды)

хімічныя рэчывы (заацыды) для барацьбы са шкоднымі грызунамі.

радэ́о

(ісп. rodeo)

каўбойскія спартыўныя спаборніцтвы, якія ўключаюць утаймаванне дзікага каня, язду на ім без сядла, лоўлю з дапамогай аркана быка і інш.