Verbum

страфо́іда

(ад гр. strophos = кручаная стужка + -оід)

алгебраічная крывая трэцяга парадку.

стро́біл

(гр. strobilos = сасновая або яловая шышка)

спараносны каласок у многіх вышэйшых раслін, напр. насенных, плавунападобных, хвашчовых.

стро́біла

(гр. strobilos = сасновая або яловая шышка)

1) цела стужачнага чарвяка, якое складаецца з членікаў;

2) стадыя развіцця сцыфамедуз.

стро́ма

(гр. stroma = падсцілка)

асноўная апорная структура органаў, тканак і клетак жывёл і раслін, напр. злучальная тканка залоз, бялковая аснова эрытрацытаў, спляценне гіфаў у многіх сумчатых грыбоў.

стро́нцый

(н.-лац. strontium, ад Strontian = назва мястэчка ў Шатландыі)

хімічны элемент, лёгкі серабрыста-белы метал, радыеактыўныя ізатопы якога выкарыстоўваюцца ў тэхніцы і лабараторных работах.

строп

(англ. strop = пятля, рэмень)

1) прасцейшае прыстасаванне ў выглядзе каната з крукамі для пад’ёму грузаў;

2) трос для падвешвання гандолы да дырыжабля, аэрастата, для ўтрымання чалавека або грузу на парашуце.

стро́фіка

(гр. strophikos)

1) раздзел паэтыкі, які займаецца вывучэннем будовы строф;

2) дзяленне верша на строфы.

струбцы́на

(ням. Schraubzwinge, ад Schraube = вінт + Zwinge = ціскі)

прыстасаванне для замацавання дэталей пры іх апрацоўцы на станку або варштаце; выкарыстоўваецца ў слясарнай і сталярнай справе.

структу́ра

(лац. structura)

будова, узаемаразмяшчэнне састаўных частак, састаў чаго-н. (напр. с. глебы, с. мовы).

структуралі́зм

(англ. structuralism, ад лац structura = будова)

1) кірунак у навуцы, які апісвае аб’ект як сістэму элементаў;

2) кірунак у мовазнаўстве, які разглядае структуру мовы як цэласную сістэму адносін моўных адзінак.