Verbum

энцыклапеды́ст

(фр. encyclopediste)

1) усебакова адукаваны чалавек, дасведчаны ў розных галінах ведаў;

2) член групы перадавых французскіх мысліцеляў, аб’яднаных вакол «Энцыклапедыі», якую ў 1751—1780 гг. выдавалі Д. Дзідро і Ж. Д’Аламбер.

энцыклапе́дыя

(фр. encyclopedie, ад гр. enkyklopaideia = круг ведаў)

навуковы даведачны дапаможнік у форме слоўніка, дзе звычайна даюцца асноўныя звесткі па ўсіх або па асобных галінах ведаў.

энцы́кліка

(лац. encyclicus, ад гр. enkyklios = кругавы)

афіцыйнае пасланне рымскага папы да ўсіх католікаў або да вернікаў якой-н. адной краіны па пытаннях рэлігіі, маралі, палітыкі, выхавання і інш.

энцэ́лія

(н.-лац. encoelia)

сумчаты грыб сям. гелоцыевых, які развіваецца на адмерлых галінках дрэў і кустоў.

энцэфалагра́ма

(ад гр. enkephalos = мозг + -грама)

тое, што і электраэнцэфалаграма.

энцэфалагра́фія

(ад гр. enkephalos = мозг + -графія)

метад рэнтгенаграфічнага даследавання галаўнога мозгу, пры якім у поласць чэрапа ўводзяць паветра, кісларод або спецыяльныя рэчывы, што даюць выразны цень на рэнтгенаграмах.

энцэфаламаля́цыя

(ад гр. enkephalos = мозг + malasso = змякчаю)

утварэнне ў галаўным мозгу амярцвелых участкаў у выніку паражэння сасудаў мозгу.

энцэфаламіэлі́т

(ад гр. enkephalos = мозг + myelos = спінны мозг)

запаленне галаўнога і спіннога мозгу.

энцэфалапа́тыя

(ад гр. enkephalos = мозг + -патыя)

захворванне галаўнога мозгу, звязанае з атручваннем, інфекцыяй, траўмай або іншым незапаленчым паражэннем.

энцэфалі́т

(ад гр. enkephalos = мозг)

запаленне галаўнога мозгу.