Verbum

электрыфіка́цыя

[ад электры(чнасць) + -фікацыя]

1) шырокае прымяненне электрычнай энергіі ў вытворчасці і ў побыце;

2) перавод чаго-н. на электрычную энергію (напр. э. чыгуначных ліній).

электры́чнасць

(ад н.-лац. electricus = электрычны)

1) фіз. сукупнасць з’яў, у якіх выяўляецца існаванне, рух і ўзаемадзеянне электрычных зарадаў (напр. атмасферная э.);

2) раздзел фізікі, які вывучае электрычныя з’явы;

3) энергія электрычнага току, якая выкарыстоўваецца ў гаспадарчых і бытавых мэтах.

электры́чны

(н.-лац. electricus)

1) які мае адносіны да электрычнасці, уласцівы ёй (напр. э. зарад, э. ток);

2) які выпрацоўвае электрычнасць, перадае яе (напр. э-ая станцыя);

3) які дзейнічае пры дапамозе электрычнасці (напр. э. матор);

4) які выконваецца пры дапамозе электрычнасці (напр. э-ая зварка);

5) які служыць для вырабу апаратуры, што працуе на электрычнасці (напр. э-ая прамысловасць);

6) які мае орган, што ўтварае разрады электрычнасці (напр. э. скат).

электрэ́т

(англ. electret)

дыэлектрык, даведзены да васковага стану і зацвярдзелы ў электрычным полі, які здольны сам ствараць электрычнае поле і пасля спынення электрызацыі.

электы́ўны

(фр. électif, ад лац. electus = выбраны)

выбарчы.

элеме́нт

(лац. elementum = стыхія, першапачатковае рэчыва)

1) простае рэчыва, якое хімічнымі спосабамі ўжо нельга раскласці на больш дробныя;

2) састаўная частка чаго-н.; дэталь якога-н. механізма;

3) доля чаго-н. у чым-н. (напр. усходнія элементы ў паэзіі);

4) член сацыяльнай групы (напр. прагрэсіўныя элементы грамадства, злачынныя элементы).

элемента́рны

(лац. elementarius)

1) зыходны, пачатковы (напр. э-ая матэматыка);

2) прасцейшы, нескладаны (напр. э-ая схема);

3) асноўны, самы неабходны (напр. э-ыя ўмовы);

4) звязаны з вызначэннем саставу элементаў у чым-н., найменшы (напр. э-ыя часціцы).

элеме́нты-індыка́тары

(ад элемент + індыкатар)

прыродныя хімічныя элементы, характэрныя для пэўных геалагічных аб’ектаў і працэсаў, а таксама месцаў знаходжання карысных выкапняў.

эле́ніум

(лац. elenium, ад гр. elenion = чысцец)

лекавы прэпарат, які ўжываюць пры неўрозах, псіхічных хваробах, пашкоджаннях галаўнога і спіннога мозгу і ў хірургічнай практыцы.

элеро́н

(фр. aileron, ад aile = крыло)

рухомы закрылак на задняй частцы крыла самалёта, які засцерагае самалёт ад крэну пры паваротах.