Verbum

ма́нна

(гр. manna, ад ст.-яўр. mān)

1) ежа, якая паводле біблейскага падання, сыпалася з неба яўрэям у час іх вандравання па пустыні ў «абетаваную зямлю»;

2) густы сок, які выцякае пры пашкоджанні кары некаторых відаў раслін (ясеня, грабеншчыка і інш.);

3) лішайнік сям. леканоравых, які сустракаецца ў засушлівых раёнах Міжземнамор’я.

мано́дус

(н.-лац. monodus)

аднаклетачная жоўта-зялёная водарасць сям. плеўрахлоравых, якая пашырана пераважна ў грунце, трапляецца ў канавах і лужынах, сажалках, на стрэхах.

мано́дыя

(гр. monodia = песня аднаго спевака)

муз. аднагалоссе, якое не патрабуе суправаджэння.

мано́зы

(ад гр. monos = адзін)

тое, што і монацукрыды.

мано́кль

(фр. monocle, ад п.-лац. monoculus = аднавокі)

круглае аптычнае шкло для аднаго вока, якое ўжываецца замест акуляраў.

мано́м

(ад гр. monos = адзін + nome = часцінка)

мат. адначлен (параўн. біном, паліном).

мано́метр

(ад гр. manos = рэдкі + -метр)

прылада для вымярэння ціску вадкасцей і газаў.

мано́эдр

(ад мана- + -эдр)

простая крышталеграфічная форма мінералаў, якая мае адну грань.

манпансье́

(фр. montpensier)

сорт фруктовых ледзянцоў.

манса́рда

[фр. mansarde, ад F. Mansart = прозвішча фр. архітэктара (1598—1666)]

жылое памяшканне на гарышчы, пад крутым са зломам дахам; паддашак.