ма́нна

(гр. manna, ад ст.-яўр. mān)

1) ежа, якая паводле біблейскага падання, сыпалася з неба яўрэям у час іх вандравання па пустыні ў «абетаваную зямлю»;

2) густы сок, які выцякае пры пашкоджанні кары некаторых відаў раслін (ясеня, грабеншчыка і інш.);

3) лішайнік сям. леканоравых, які сустракаецца ў засушлівых раёнах Міжземнамор’я.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)