Verbum

стацыяна́р

(лац. stationarius = нерухомы)

1) установа з пастаянным месцам знаходжання (напр. бібліятэка-с.);

2) лячэбная ўстанова, якая мае пастаянныя ложкі для хворых;

3) дзённае аддзяленне ў ВНУ у адрозненне ад вячэрняга і завочнага.

стацыяна́рны

(лац. stationarius = нерухомы)

1) які мае пастаянную арганізацыю і месцазнаходжанне (напр. с-ая бібліятэка);

2) звязаны з бальнічным лячэннем хворых (напр. с-ае аддзяленне).

стацыяне́р

(фр. stationnaire, ад лац. stationarius = нерухомы)

уст. ваеннае судна, якое несла службу вартаўніка і паліцэйскага ў портах партах калоній і паўкалоній.

сто́ік

(лац. stoicus, ад гр. stoikos)

1) паслядоўнік антычнай філасофіі стаіцызму, якая патрабавала ад чалавека поўнага падпарадкавання пануючай у свеце неабходнасці і ўлады над сваімі страсцямі;

2) перан. чалавек, які стойка і мужна пераносіць жыццёвыя выпрабаванні.

сто́кер

(англ. stoker)

механічны падавальнік вугалю з тэндэра ў топку паравознага катла.

стокс

[англ. J. Stokes = прозвішча англ. фізіка і матэматыка (1819—1903)]

адзінка вымярэння кінематычнай вязкасці ў СГС сістэме адзінак, роўная кінематычнай вязкасці вадкасці шчыльнасцю 1 г/см​³.

стон

(англ. stone)

мера вагі ў англійскай сістэме мер, роўная 6,35 кг.

стоп

(англ. stop = спыняць)

1) каманда ў значэнні: стой! спыніся!;

2) назва сігналу для прыпынку транспарту.

сто́пар

(англ. stopper = корак, затычка)

1) прыстасаванне для фіксацыі рухомых частак механізма ў пэўным становішчы;

2) механізм для закрывання клапана ў сталеразліўных каўшах.

сто́пер

(англ. stopper, ад stop = спыняць)

1) машына для бурэння свідравін, накіраваных уверх;

2) гулец абароны ў футболе і некаторых іншых спартыўных гульнях.