пако́нчыць разм
1. (з чым-н) be¦énd(ig)en vt, ábschließen* vt, erlédigen vt, mit etw. (D) Schluss máchen; éinen Schlúss¦strich únter etw. (A) zíehen*;
з гэ́тым пако́нчана das ist vorbéi [ábgehakt];
2. (з кім-н – забіць) erlédigen vt; j-n zur Strécke bríngen*;
пако́нчыць з сабо́й, пако́нчыць жыццё самагу́бствам sich (D) das Lében néhmen*, Sélbstmord begéhen*
пако́раны кніжн unterwórfen; úntergeordnet (падпарадкаваны); eróbert (заваяваны); bezwúngen (утаймаваны)
пако́рліва прысл, пако́рлівы ergében; únterwürfig, démütig (цярплівы, маўклівы); gefügig, fügsam, hörig (падатлівы)
пако́рлівасць ж Ergébenheit f -; Únterwürfigkeit f -, Démut f - (цярплівасць, маўклівасць)
пако́рна прысл, пако́рны гл пакорліва
пако́рнасць ж гл пакорлівасць
пако́с м с.-г.
1. (сенакос) Mähen n -s, Héumahd f -;
2. (луг) Héuschlag m -(e)s, -schläge
пако́ст м спец Ölfirnis m -ses, -se
пако́ўны geräumig; mit gróßem Fássungsvermögen (ёмісты – пра пасудзіны)
пако́ша ж с.-г. (áb)gemähte Wíese