Verbum

караго́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; незак.

Вадзіць карагод. Скакалі, карагодзілі [маскі] І пляскалі. А я маўчаў, Замкнуўшы ў сэрцы крык. Макаль.

караго́дніца, ‑ы, ж.

Разм. Завадатарка ў карагодзе; удзельніца карагодных гульняў.

караго́дны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да карагода, прыняты ў карагодзе. Карагодныя песні. Карагодныя гульні.

карае́д, ‑а, М ‑дзе, м.

Дробны жук-шкоднік бурага або чорнага колеру, які грызе драўніну і кару дрэў.

каразі́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да карозіі. Каразійныя плямы. Каразійны працэс.

караі́б,

гл. караібы.

караі́бка,

гл. караібы.

караі́бскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да караібаў, належыць ім. Караібская мова. Караібская культура.

караі́бы, ‑аў; адз. караіб, ‑а, м.; караібка, ‑і, ДМ ‑бцы; мн. караібкі, ‑бак; ж.

Група індзейскіх народнасцей Паўднёвай Амерыкі, якія жывуць на Арынока, Амазонцы і ў Гвіяне.

караі́м,

гл. караімы.