каўпачо́к, ‑чка, м.
Памянш. да каўпак (у 1, 2 знач.); маленькі каўпак. Мэр раптам дастаў вечнае пяро і задумліва пачаў адвінчваць ахоўны каўпачок. Шамякін.
ка́ўпер, ‑а, м.
Апарат для нагрэву паветра, што падаецца ў доменную печ.
[Ад уласн. імя.]
ка́ўстык, ‑у, м.
Тэхнічная назва едкіх шчолачаў.
[Ад грэч. kaustikós — пякучы.]
каўсты́чны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Едкі, пякучы.
•••
Каўстычная сода гл. сода.
каўтану́ць і каўтну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак. і аднакр.
Абл. Глынуць. Славік выпіў, паморшчыўся, быццам воцату каўтнуў. Шамякін. [Сымон] сутаргава каўтануў паветра. Чарнышэвіч.
каўта́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што.
Абл. Глытаць. Падводчык развязаў торбу, сунуў мне лусту хлеба з вяндлінай, а сам пачаў каўтаць халоднае малако з бутэлькі. Бажко.
каўту́н, ‑а, м.
1. толькі адз. Хвароба скуры на галаве, пры якой валасы зблытваюцца і зліпаюцца. Галава .. [пані Даміцэлі] з прычыны каўтуна абкручана палатнянай наміткаю. Колас. // Хвароба скуры ў коней (звычайна пад грывай).
2. Зблытаны, збіты пук валасоў, поўсці і пад. [Міхаська] успомніў, як калісьці дзед расказваў пра ласак, маленькіх вёрткіх звяркоў, якія вельмі любяць бегаць па конях, заплятаючы ў каўтуны ім грывы. Рылько.
3. толькі мн. (каўтуны́, ‑оў). Разм. пагард. Валасы. — Давялося пайсці на грэх: тузануў я .. [гаспадыню] за кудлы, ды так з тымі каўтунамі, што асталіся ў руцэ, і падаўся ў вішняк. Кулакоўскі.
[Ад казах. калтук — пучок валасоў.]
каўчу́к, ‑у, м.
Эластычнае рэчыва, якое здабываецца з млечнага соку некаторых трапічных раслін або штучным спосабам і скарыстоўваецца для вырабу гумы. Натуральны каўчук. Сінтэтычны каўчук.
[На мове індзейцаў тупі — каў — дрэва і учу — цячы.]
каўчукаво́д, ‑а, М ‑дзе, м.
Спецыяліст, які разводзіць і вырошчвае каўчуканосныя расліны.