Verbum

кары́цца, каруся, корышся, корыцца; незак.

Разм. Падпарадкоўвацца чыёй‑н. сіле, уладзе; пакарацца. Зацвіталі яблыні, Белым цветам крыліся І ніколі, зяблыя, Сцюжам не парыліся. Глебка.

кары́ць ​¹, кару, корыш, корыць; незак., каго.

Разм. Папракаць каго‑н., сварыцца на каго‑н. Кажа ціха гаспадыня: — Што карыць яго дарма? Ад дабра свой дом не кіне, Добра ведаю сама. Колас. І [Борка] двойку атрымаў таксама. А ўвечары ізноў карыла мама. Корбан.

кары́ць ​², кару, корыш, корыць; незак., што.

Абчышчаць дрэва ад кары; акорваць. Карыць бярвенне. Карыць пні.

кары́чневы, ‑ая, ‑ае.

Буравата-жоўты, колеру жолуда або карыцы. На маладых дубах трапяталася засохлае карычневае лісце. Шамякін.

•••

Карычневая чума гл. чума.

кары́чны, ‑ая, ‑ае.

1. У складзе назваў некаторых трапічных дрэў сямейства лаўровых. Карычнае дрэва.

2. Які здабываецца, атрымліваецца з карыцы ​². Карычная кіслага.

карычнява́ты, ‑ая, ‑ае.

З колерам, блізкім да карычневага.

карыяты́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Статуя жанчыны, якая служыць апорай перакрыцця і выконвае ролю архітэктурнай калоны. Дом з карыятыдамі.

[Ад грэч. katyátides — карыйскія дзевы, жрыцы храма Арцеміды ў Карыі.]

карэ́, нескл., н.

Пастраенне пяхоты ў форме чатырохвугольніка, якое прымянялася ў еўрапейскіх арміях да другой палавіны 19 ст. галоўным чынам для адбіцца атак кавалерыі.

[Фр. carré.]

карэ́ец,

гл. карэйцы.

карэ́йка, ‑і, ДМ ‑рэйцы, ж.

Свіная або цялячая грудзінка спецыяльнага прыгатавання.

карэ́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Карэі, карэйцаў, належыць ім. Карэйскі народ. Карэйская мова.