капані́ца, ‑ы, ж.
Абл. Матыка. Саша знаходзіць у пажоўклай і палеглай траве каліўе бульбы, выварочвае капаніцай мокрую зямлю. Шамякін.
капані́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; незак., што.
Абл. Апрацоўваць, рыхліць капаніцай. Перакопвалі.. [поле] рыдлёўкамі, капанічылі капаніцамі, аралі. Сачанка.
капа́нне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. капа́ць. Кананне канала.
2. Дзеянне паводле дзеясл. капацца (у 1, 2 знач.). Залішняе кананне ў псіхалогіі чалавека характарызуюць і раннія апавяданні К. Чорнага. Адамовіч.
капану́ць і капяну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., што.
Разм. Тое, што і капну́ць.
капа́ны і ко́паны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад капа́ць.
2. у знач. прым. Вычасаны з дрэва, выкапанага з коранем; не гнуты (пра полаз).
ка́пар 1,
гл. капёр.
ка́пар 2, ‑а, м.
Дзіцячая або жаночая цёплая, на ўсю галаву шапка прамавугольнага пакрою з завязкамі пад падбародкам. З-пад насунутага на лоб капара блішчалі адны вочы. Сабаленка.
капарну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., што.
Абл. Капнуць. «А што, каб гэтай гразі нацягаць на поле, — думаў, ходзячы тут, Лабановіч. — Поле ж пустое: капарні нагою — і жоўтага пяску дастанеш». Колас.
капатава́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. капатаваць.
капатава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак. і незак.
Спец.
1. Накрыць (пакрываць) якую‑н. частку самалёта, аўтамабіля і пад. капотам 1 (у 2 знач.).
2. Перакуліцца (перакульвацца) цераз насавую частку пры аварыі (пра самалёт, аўтамабіль).
[Ад фр. capoter.]
капата́ж, ‑у, м.
Спец. Від аварыі: перакульванне самалёта цераз насавую частку пры пасадцы або ўзлёце.
[Фр. capotage.]