задушэ́ўнасць, ‑і, ж.
Уласцівасць задушэўнага. Паэтычны талент Паўлюка Труса вызначаецца глыбокай лірычнай задушэўнасцю і шчырасцю. Хведаровіч.
задушэ́ўны, ‑ая, ‑ае.
Сардэчны, шчыры. Размова з капітанам атрымалася шчырай, задушэўнай. Краўчанка. Голас дзяўчыны, лагодны, задушэўны, навяваў успаміны аб далёкіх днях маладосці. Ваданосаў. // Інтымны, глыбока асабісты. Усе выхаванцы любяць Ніну Уладзіміраўну, давяраюць ёй самыя задушэўныя свае мары. «Звязда».
зады́баць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Ідучы, дыбаючы, апынуцца дзе‑н. Далёка завываў.
зады́баць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.
Разм. Пачаць дыбаць.
задыме́ць 1, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Разм. Пацямнець ад сажы, дыму; задыміцца 1. Столь у лазні задымела. Смалакуры задымелі.
задыме́ць 2, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
Пачаць дымець; задыміць 2.
задымі́цца 1, ‑дымлюся, ‑дымішся, ‑дыміцца; зак.
Пацямнець ад сажы, дыму; задымець 1. За месяц .. ляснога жыцця ўвесь задымішся, як смаляк. Лупсякоў.
задымі́цца 2, ‑дыміцца; зак.
Пачаць дыміцца.
задымі́ць 1, ‑дымлю, ‑дыміш, ‑дыміць; зак., каго-што.
Закурыць, закапціць. Задыміць столь. // Напоўніць дымам.
задымі́ць 2, ‑дымлю, ‑дыміш, ‑дыміць; зак.
Пачаць дыміць.
зады́мленасць, ‑і, ж.
Стан задымленага (у 2 знач.).
зады́млены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад задыміць 1.
2. у знач. прым. Пацямнелы ад дыму, сажы. Казалі, у лагчыне калісьці красавалася вёска, — цяпер на тым месцы не было нават задымленых печышчаў. Мележ. Задымленая маленькая кузня нагадвала тыя часы, калі [Міхал] з Тэафілам працавалі ўдваіх вечарамі ў гулкім кавальскім цэху. Самуйлёнак.
задыскава́ць, ‑кую, ‑куеш, ‑куе; зак., што.
Апрацаваць глебу дыскавай бараной, дыскавым культыватарам. Задыскаваць асенняе ворыва.
зады́ханы, ‑ая, ‑ае.
Які задыхаўся, пачаў цяжка і часта дыхаць. Маці ўбегла задыханая, перапалоханая. Мележ. Коні, узмыленыя і задыханыя, пяліся ў пастронках, гналі баразну. Капыловіч.