здабрава́ць,
У выразе: не здабраваць каму-чаму — не мінаваць бяды, спагнання. «Як добра, што аддала ў надзейныя рукі шапірограф, а так і сястры не здабраваць было б!» — падумала Алаіза. С. Александровіч.
здабыва́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. здабываць — здабыць.
здабыва́цца, ‑аецца; незак.
Зал. да здабываць.
здабыва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да здабыць.
здабыва́ючы, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. незал. цяпер. ад здабываць.
2. Дзеепрысл. незак. ад здабываць.
•••
Здабываючая прамысловасць гл. прамысловасць.
здабы́так, ‑тку, м.
1. Маёмасць, уласнасць. З агнём і дымам пусцілі партызаны панскія здабыткі. Лынькоў. // перан. Тое, што непадзельна стала чыім‑н. набыткам. Творчасць вялікага польскага паэта Адама Міцкевіча стала здабыткам сусветнай культуры. Лойка.
2. Дасягненні ў развіцці чаго‑н. З імем К. Крапівы звязан росквіт байкі ў нашай літаратуры, яе найбольшыя здабыткі ў гэтым жанры. Казека. Змітрок Бядуля ўзбагаціў беларускую літаратуру сапраўднымі мастацкім здабыткамі. Каваленка.
3. Здабытая рэч, прадмет і пад. Філасофскі настрой [дзеда Талаша] змяніўся практычнымі разважаннямі. І кабан і воўк — каштоўны здабытак. Колас.
4. Лік, атрыманы пасля множання.
здабы́тчык, ‑а, м.
Той, хто займаецца здабычай чаго‑н. (напрыклад, золата, руды і пад.); той, хто здабывае што‑н. паляваннем, промыслам. Здабытчык нафты. Здабытчык золата. // Разм. Той, хто здабывае сродкі на жыццё (для сям’і, блізкіх); карміцель.
здабы́ты, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад і здабыць.
здабыўны́, ‑ая, ‑ое.
У выразе: здабыўная прамысловасць — тое, што і здабываючая прамысловасць (гл. прамысловасць).