Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
аеілнорстухчшыэюя’
бвгдежзйклмнпрстўхцчшя

почапка, ✂, ж.

  1. Дужка ў вядры з вяроўкі, дроту.

  2. Вяровачка або раменьчык, прывязаныя абодвума канцамі да чаго-н. (калыскі, кашолкі і пад.).

    • Торба з почапкай.

|| прым. почапачны, ✂ і почапкавы, ✂.

почут, ✂, м.

У выразе: і почуту няма — нічога не чуваць (пра каго-, што-н.).

почырк, ✂, м.

  1. Манера пісаць, характар абрысаў літар.

    • Каліграфічны к.

  2. перан. Індывідуальная манера, характэрныя рысы.

    • Творчы п. мастака.

почырказнаўства, ✂, н.

Раздзел крыміналістыкі, які займаецца вывучэннем почыркаў (у 1 знач.) для вырашэння задач, што ўзнікаюць пры расследаванні і судовым разборы.

|| прым. почырказнаўчы, ✂.