Verbum

дуб, ✂, м.

1. Буйное ліставое дрэва сямейства букавых з цвёрдай драўнінай і пладамі-жалудамі.

   • Д. галлё распусціў.

2. толькі адз. Драўніна гэтага дрэва.

   • Бочка з дубу.

◊

• Дуба даць (разм.) — памерці.

|| памянш.-ласк. дубок, ✂ і дубочак, ✂.

|| прым. дубовы, ✂.

дубаваты, ✂ (разм.).

Тупы, някемлівы, нявыхаваны.

• Д. хлопец.

|| наз. дубаватасць, ✂.

дубальтовы, ✂ (разм.).

1. Падвойны.

   • Дубальтовыя рамы.

2. Які мае два ствалы (пра ружжо).

дубальтоўка, ✂, ж.

Двухствольнае паляўнічае ружжо.

• Тульская д.

дубец, ✂, м.

Тонкі гібкі прут.

• З дубцоў плятуць кашы.
• Не гані каня дубцом, а гані аўсом (з нар.).

|| памянш. дубчык, ✂.

дубець, ✂; незак.

1. Мерзнуць, калець.

   • Не зайздросная справа д. на марозе.

2. Зацвердзяваць, карчанець (пра труп); цвярдзець, лубянець ад холаду.

   • Кажух дубее на холадзе.

дуб’ё, ✂, н., зб. (разм.).

1. Палкі, колле, дубінкі як зброя ў старадаўнія часы.

2. перан. Пра тупых, бесталковых людзей (пагард.).

дубільнік, ✂, м.

Рэчыва для дублення шкур.

• Сінтэтычныя дубільнікі.

дубільня, ✂, ж.

Памяшканне, дзе дубяць шкуры.

дубільшчык, ✂, м.

Спецыяліст па дубленню шкур.