Verbum

дуда, ✂, ж.

Духавы народны музычны інструмент з дзвюх і больш трубак, устаўленых у скураны мяшок, які надзімаецца праз трубку; валынка.

• Іграць на дудзе.

◊

• Дзьмуць у сваю дуду (разм. неадабр.) — гнуць сваё.

• І дуды вобземлю (разм.) — аб канчатковай развязцы чаго-н.

|| прым. дудачны, ✂.

дудар, ✂, м.

Музыка, які іграе на дудзе.

• Пайшлі дудары і песню павялі.
• Д. дудару дарэмна іграе.

дудзець, ✂; незак.

1. Іграць на дудзе.

2. Утвараць нудныя, цягучыя гукі.

   • Д. пад нос.

3. перан. Надаедліва, аднастайна паўтараць адно і тое ж (разм.).

   • Кожны вечар бацькі дудзелі яму, каб жаніўся.

|| наз. дудзенне, ✂.

дудка, ✂, ж.

1. Музычны інструмент з трыснягу або з дрэва ў выглядзе трубкі з дзірачкамі.

   • Даносіліся пералівы дудкі.
   • Скакаць пад чыю-н. дудку (перан. ва ўсім падпарадкоўвацца каму-н.).

2. Круглае, звычайна пустое ўнутры сцябло чаго-н. (разм.).

   • Дудкі чароту.

|| памянш. дудачка, ✂.

|| прым. дудачны, ✂.

дудкаваты, ✂.

Падобны на дудку: доўгі, круглы і пусты ўнутры.

• Дудкаватае сцябло.

дудкі, выкл. (разм.).

Вокліч, які азначае адмаўленне ад чаго-н., нязгоду з чым-н.

• Не, брат, д.! Не ўгаворыш.

дудукаць, ✂; незак. (разм.).

Ціха, спакойна размаўляць.

• Сядзяць сабе бабулькі, дудукаюць.

|| наз. дудуканне, ✂.