дуда назоўнік | жаночы род
Духавы народны музычны інструмент з дзвюх і больш трубак, устаўленых у скураны мяшок, які надзімаецца праз трубку; валынка.
- Іграць на дудзе.
- Дзьмуць у сваю дуду (размоўнае неадабральнае) — гнуць сваё.
- І дуды вобземлю (размоўнае) — аб канчатковай развязцы чаго-н.
|| прыметнік: дудачны.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)