Verbum

каранаваць, ✂; зак. і незак.

Правесці (праводзіць) цырымонію каранацыі.

• К. на царства.

|| звар. каранавацца, ✂.

|| наз. каранаванне, ✂.

каранарны, ✂, (спец.).

Які мае адносіны да сасудаў, што сілкуюць сардэчную мышцу.

• К. кровазварот.

каранасты, ✂.

1. Які мае тоўстыя, моцныя карані.

   • К. дуб.

2. Невысокага росту, моцнага целаскладу і шыракаплечы; тое, што і каржакаваты.

   • Каранастая фігура.

|| наз. каранастасць, ✂.

каранацыя, ✂, ж.

Урачыстая цырымонія ўскладання кароны на манарха, які ўступае на прастол.

|| прым. каранацыйны, ✂.

карандаш, ✂, м.

Прылада для пісьма, чарчэння, малявання — тонкая палачка з графітным сардэчнікам; аловак.

• Хімічны к.
• Каляровыя карандашы.
• Браць на к. (звяртаць на што-н. увагу, запісваць для памяці).

|| прым. карандашны, ✂.

караніцца, ✂; незак.

1. Пускаць карані.

2. у чым. Мець сваёй асновай, крыніцай.

   • Прычына караніцца ў іншым.

3. у кім-чым. Быць уласцівым каму-, чаму-н., знаходзіцца ў кім-, чым-н.

   • У свядомасці людзей доўга караніўся недавер гэтаму чалавеку.

караннік, ✂, м.

Сярэдні конь у тройцы, які запрагаецца ў аглоблі, у адрозненне ад прысцяжных.

• У гэтай тройцы к. быў самым надзейным канём.

карантыш, ✂, м. (разм.).

Пра чалавека невялікага росту.

каранцін, ✂, м.

1. Часовая ізаляцыя заразных хворых і асоб, якія былі ў кантакце з такімі хворымі.

2. Санітарны пункт для агляду людзей і грузаў, якія прыбылі з мясцовасці, заражанай эпідэміяй.

|| прым. каранцінны, ✂.

караняплод, ✂, м.

Расліна з тоўстым мясістым коранем, якая ідзе ў ежу або на корм скаціне.

|| прым. караняплодны, ✂.