Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

Скарачэнні
абвгдеёжзійклмнопрстуфхцчшэюя
авеілмнопрсухю’
абвгдёжзйклмнпрстуўфхцчшэюя

кагадзе, прысл. (абл.).

  1. Калісьці.

    • К. ён быў валасным пісарам.

  2. Зусім нядаўна.

    • Я думаў пра спатканую к. дзяўчыну.

кагал, ✂, м.

  1. Яўрэйскае абшчыннае самакіраванне і сама абшчына ў Польшчы ў 16—19 стст.

  2. перан. Шумны натоўп, зборышча (разм.).

    • Гэты сход нагадваў бязладны к.

|| прым. кагальны, ✂.

кагалам, прысл.

Усе разам, сумесна.

  • Усе кагалам патрабуюць чагосьці.

кагор, ✂, м.

Гатунак чырвонага дэсертнага віна.

|| прым. кагорны, ✂.

кагорта, ✂, ж.

  1. Атрад войск ў Старажытным Рыме, дзесятая частка легіёна.

  2. перан. Група людзей, згуртаваная агульнымі мэтамі, ідэямі (высок.).

    • Непераможная к. аднадумцаў.