Verbum

раздзьмухаць, ✂; зак. (разм.).

Дзьмухаючы, прымусіць гарэць; распаліць.

• Р. агонь.

|| незак. раздзьмухваць, ✂.

|| наз. раздзьмухванне, ✂.

раздзьмуцца, ✂ і разадзьмуцца, ✂; зак.

Павялічыцца ў аб’ёме, напоўніўшыся чым-н.; надзьмуцца.

• Мяч раздзьмуўся.
• Губа раздзьмулася (перан. апухла).

раздзьмуць, ✂ і разадзьмуць, ✂; зак.

1. Дзьмучы, дзьмухнуўшы, развеяць, рассеяць што-н. лёгкае.

   • Р. пыл.

2. Прытокам паветра ўзмацніць гарэнне; распаліць.

   • Р. жар.
   • Р. полымя варожасці (перан.).

3. Напоўніць паветрам; надзьмуць.

   • Р. ноздры.

|| незак. раздзімаць, ✂.

|| наз. раздзіманне, ✂.

раздзявальны, ✂.

Прызначаны для раздзявання.

• Р. пакой.
• Прасторная раздзявальная (наз.).

раздзявальня, ✂ і раздзявалка, ✂, ж.

Тое, што гардэроб (у 2 знач.).

раздзяліцца, ✂; зак.

1. гл. дзяліцца.

2. перан. Разысціся ў чым-н., выявіць розніцу, не супасці.

   • Думкі раздзяліліся.

|| незак. раздзяляцца, ✂.

раздзяліць, ✂; зак.

1. гл. дзяліць.

2. Далучыцца да каго-н., выказаць сваё адзінадушша аднадушша з кім-н.

   • Р. сваю радасць з сябрамі.

|| незак. раздзяляць, ✂.

раздзяляльны, ✂.

1. Які дзеліць што-н., абазначае раздзел, раздзяленне.

   • Раздзяляльная рыса.

2. У граматыцы і логіцы: які выражае выбар паміж дзвюма або больш думкамі, магчымасцямі.

   • Раздзяляльныя адносіны.

раздзяляцца, ✂; незак.

1. гл. раздзяліцца.

2. Тое, што і дзяліцца (у 2 знач.).

|| наз. раздзяленне, ✂.

раздзяўбаць, ✂; зак.

Тое, што і раздзяўбці.

|| незак. раздзёўбваць, ✂.