Verbum

дурнап’ян, ✂, м.

Ядавітая травяністая расліна сямейства паслёнавых з дурманлівым пахам.

• Галава баліць ад дурнап’яну.

|| прым. дурнап’янавы, ✂.

дурнець, ✂; незак. (разм.).

1. Страчваць разумовыя здольнасці, станавіцца дурным.

   • Пад старасць чалавек дурнее.

2. Прыходзіць у стан ачмурэння.

   • Д. ад угару.

|| зак. адурнець, ✂ і здурнець, ✂.

дурніла, ✂, м. (разм. лаянк.)

Тое, што і дурань (у 1 знач., звычайна пра чалавека, які ўчыніў якое-н. глупства).

дурніца, ✂, м. і ж. (разм. лаянк.).

Тое, што і дурань (у 1 знач.; з лаянк. адценнем).

• Што ты мелеш, д.

дурніцы, ✂, ж.

Тое, што і буякі.

• Наеўся дурніц.

|| прым. дурнічны, ✂.

дурнічнік, ✂, м., зб. (разм.).

Балотнае ягаднае кустоўе, на якім растуць буякі.

дурнота, ✂ і дурната, ✂, ж.

1. Разумовая абмежаванасць, тупасць, някемлівасць.

   • =Лепшы сродак паразумнець= — гэта адчуць уласную дурнату (з нар.).=

2. Неабдуманы, неразумны ўчынак, недарэчнае выказванне.

   • Чаго толькі не натворыш па ўласнай дурноце (разм.).

3. Пра неразумнае, у малых гадах дзіця (разм.).

дурны, ✂.

1. З абмежаванымі разумовымі здольнасцямі; бесталковы.

   • За дурной галавой нагам неспакой (з нар.).

2. Які не выяўляе розуму, пазбаўлены разумнай разважлівасці.

   • Задаць дурное пытанне.
   • Д. артыкул.
   • Дурныя паводзіны.

3. Тое, што і дурань.

   • Дурному закон не пісан (з нар.).

◊

• Дурны як бот; дурны як пень (разм. груб.) — пра разумова адсталага чалавека.

• Няма дурных! — выказванне нязгоды з кім-н., адмаўленне выконваць што-н.

дуронік, ✂, м. (абл. ласк.).

Свавольнік, гарэза.

дуроны, ✂ (абл.).

Свавольны, гарэзлівы.

• Д. хлапец.