хлё́баць, -аю, -аеш, -ае; незак., што (разм.).
1. Есці, чэрпаючы лыжкай вадкую страву.
Х. суп.
2. Піць вялікімі глыткамі.
Ён з прагнасцю хлёбае ваду.
|| аднакр. хлёбнуць, -ну, -неш, -не; -ні і хлебану́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.
|| наз. хлёбанне, -я, н.