хлё́баць, -аю, -аеш, -ае; незак., што (разм.).

1. Есці, чэрпаючы лыжкай вадкую страву.

Х. суп.

2. Піць вялікімі глыткамі.

Ён з прагнасцю хлёбае ваду.

|| аднакр. хлёбнуць, -ну, -неш, -не; -ні і хлебану́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. хлёбанне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)