рог¹, -а, М ро́зе, мн. -і і (з ліч. 2, 3, 4) рагі́, рог і раго́ў, м.
1. Выраст з касцявога рэчыва на чэрапе ў некаторых жывёл.
Валовыя рогі.
Абламаць або пазбіваць рогі каму-н. (перан.: уціхамірыць, утаймаваць, прымусіць каго-н. пакарыцца; сагнаць пыху з каго-н.; разм.). Сагнуць (або скруціць) у бараноў р. (перан.: строгасцю, жорсткасцю прымусіць каго-н. пакарыцца, падпарадкавацца; разм.).
2. Музычны або сігнальны інструмент у выглядзе сагнутай трубы з расшыраным канцом.
Паляўнічы р.
3. Полы рог жывёліны, які выкарыстоўваецца для піцця і як ёмішча.
Піць віно з рога.
Р. багацця (пра невычэрпную крыніцу багацця, дабрабыту).
4. Востры загнуты канец чаго-н.
Р. пячных вілак.
|| памянш. ражо́к, -жка́, мн. ро́жкі, -жак, м. (да 1 знач.).
Рожкі ды ножкі засталіся ад каго-н. (нічога не засталося; разм.).
|| прым. рагавы́, -а́я, -о́е (да 1 знач.) і ро́гавы, -ая, -ае (да 1 знач.).
рог², рага́, мн. рагі́, -о́ў, м.
Месца, дзе сыходзяцца, перасякаюцца два прадметы ці два бакі чаго-н.
На рагу вуліцы.
Р. стала.
Р. хусткі.
|| памянш. ражо́к, -жка́, мн. -жкі́, -жко́ў, м.
рогападо́бны, -ая, -ае.
Падобны знешне на рог¹ або на рогавае рэчыва.
Рогападобныя сукі́,.
|| наз. рогападо́бнасць, -і, ж.
ро́гат, -у, М -гаце, м.
Гучны, нястрымны смех.
Вясёлы р.
Пакаціцца (або паехаць) ад (з) рогату (гучна і нястрымана зарагатаць; разм.).