Verbum

пстрык, выкл., у знач. вык. (разм.).

Пстрыкаць.

П. яго ў лоб (або па лбе).

пстры́каць, -аю, -аеш, -ае; незак.

1. каго-што. Даваць пстрычкі каму-н.

П. па лбе.

2. чым і без дап. Утвараць кароткія рэзкія гукі.

П. пальцамі.

3. перан. Злавацца, выказваючы незадавальненне (разм.).

Чаго пстрыкаеш, чым незадаволены?

|| аднакр. пстры́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні́.

|| наз. пстры́канне, -я, н.

пстрыку́ха, -і, ДМ -ку́се, мн. -і, -ку́х, ж. (разм.).

1. Пра жанчыну, якая чым-н. незадаволена і злуецца, фыркае.

2. перан. Пра рухавую, вясёлую асобу, якая лёгка пырхае, нібы страказа.

пстры́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

Адрывісты ўдар пры разгібанні ўказальнага або сярэдняга пальца, сагнутага вялікім пальцам.

Даць пстрычку каму-н.