Verbum

кіт¹, -а́, М кіце́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Вялікая марская млекакормячая жывёліна, знешне падобная на рыбу.

Зубатыя кіты.

2. часцей мн., перан. Пра чалавека, які мае выключна важнае значэнне ў якой-н. сферы дзейнасці.

Кіты навукі.

Кіты сучаснай касманаўтыкі.

|| прым. кіто́вы, -ая, -ае (да 1 знач.).

К. вус.

кіт², -у, М кіце, м.

Замазка для акон.

кітабо́ец, -бо́йца, мн. -бо́йцы, -бо́йцаў, м.

Судна для кітабойнага промыслу.

кітабо́й, -я, мн. -і, -яў, м.

Марак, які займаецца промыслам кітоў.

кітабо́йны, -ая, -ае.

Звязаны з промыслам кітоў.

Кітабойная флатылія.

К. промысел.

кіта́бы, -аў, адз. кіта́б, -а, м.

Кнігі, напісаныя ў 16 ст. на беларускай мове арабскім пісьмом.

|| прым. кіта́бны, -ая, -ае.

кітава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны; незак., што.

Замазваць кітам.

|| зак. закітава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны і пакітава́ць, -ту́ю, -ту́еш, -ту́е; -ту́й; -тава́ны.

|| наз. кітава́нне, -я, н. і кіто́ўка, -і, ДМ -то́ўцы, ж.

кітаі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст па кітаістыцы.

|| ж. кітаі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

кітаі́стыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

Сукупнасць навук аб кітайскай культуры, гісторыі, літаратуры, мове.

кіта́йцы, -аў, адз. -та́ец, -та́йца, м.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Кітая.

|| ж. кітая́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. кіта́йскі, -ая, -ае.