Verbum

зіма́, -ы́, мн. зі́мы і (з ліч. 2, 3 і 4) зімы́, зім, ж.

Самая халодная пара года паміж восенню і вясной.

Снежная з.

Рыхтавацца да зімы.

|| прым. зімо́вы, -ая, -ае і зі́мні, -яя, -яе.

зімава́ць, -му́ю, -му́еш, -му́е; -му́й; незак.

Праводзіць дзе-н. зіму, жыць дзе-н. зімой.

З. на палярнай станцыі.

|| зак. перазімава́ць, -му́ю, -му́еш, -му́е; -му́й і празімава́ць, -му́ю, -му́еш, -му́е; -му́й.

|| наз. зімо́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -мо́вак, ж.

|| прым. зімава́льны, -ая, -ае (спец.).

Зімавальная сажалка (сажалка, у якой зімуе рыба).

зімаро́дак, -дка, мн. -дкі, -дкаў, м.

Невялікая птушка, роднасная ўдоду, з доўгай прамой дзюбай і вялікай галавой на кароткай шыі (зімой купаецца ў снезе).

|| прым. зімаро́дкавы, -ая, -ае.

Сямейства зімародкавых (наз.).

зімаўсто́йлівы, -ая, -ае.

Здольны пераносіць зімовыя халады (пра расліны).

Зімаўстойлівыя гатункі сліў.

|| наз. зімаўсто́йлівасць, -і, ж.

зі́мні гл. зіма.

зі́мнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Дарога, пракладзеная прама па снезе для язды зімой.

|| прым. зі́мнікавы, -ая, -ае.

зімо́вішча, -а, мн. -ы, -аў, н.

Месца, памяшканне, дзе зімуюць або спыняюцца зімой людзі.

Спыніцца ў зімовішчы.

зімо́вы гл. зіма.

зімо́й, прысл.

У час зімы.

Рыхтуй летам сані, а з. калёсы (прыказка).

зімо́ўе, -я, мн. -і, -яў, н.

Тое, што і зімовішча.