Verbum

зык, зы́ку, мн. -і, -аў, м.

Рэзкі адрывісты гук, выкрык.

Аднекуль даносіўся трывожны з.

зы́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак. (разм.).

1. Голасна і рэзка, адрывіста крыкнуць, закрычаць.

2. Утварыць рэзкі, моцны гук.

|| незак. зы́каць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. зы́канне, -я, н.