Verbum

тыта́н¹, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. (з вялікай літары). У старажытнагрэчаскай міфалогіі: волат, які ўступіў у барацьбу з багамі Алімпа.

2. перан. Чалавек вялікага таленту, надзвычайнага розуму (высок.).

Т. навукі.

тыта́н², -у, м.

Хімічны элемент, серабрыста-белы цвёрды метал.

|| прым. тыта́навы, -ая, -ае.

тыта́н³, -а, мн. -ы, -аў, м.

Вялікі кіпяцільнік асобай канструкцыі.

Т. ужо закіпеў.

тыта́ністы, -ая, -ае.

Які мае ў сваім складзе тытан².

Т. жалязняк.

тытані́чны, -ая, -ае (высок.).

1. Які вызначаецца вялікай фізічнай або духоўнай сілай, розумам, талентам; уласцівы тытану¹ (у 2 знач.).

2. Вялікі па сіле, размаху; грандыёзны.

ты́тул¹, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Ганаровае радавое або дараванае дваранскае званне, якое падкрэслівае прывілеяванае становішча асобы.

Т. графа.

Т. князя.

2. Званне, якое прысвойваецца каму-н. у гонар прызнання яго заслуг.

Т. чэмпіёна.

ты́тул², -а, мн. -ы, -аў, м.

Загаловак кнігі, а таксама старонка, на якой надрукаваны загаловак, імя аўтара, год і месца выдання.

На адвароце тытула.

|| прым. ты́тульны, -ая, -ае.

Т. ліст.

тытулава́ць, -лу́ю, -лу́еш, -лу́е; -лу́й; -лава́ны; зак. і незак., каго (што).

Назваць (называць) каго-н. у адпаведнасці з тытулам¹, званнем, чынам.

тытуля́рны, -ая, -ае.

У выразе: тытулярны саветнік — у царскай Расіі: грамадзянскі чын дзявятага класа.

тыту́н гл. тытунь.