Verbum

рознаспрага́льны, -ая, -ае.

У граматыцы: такі, які ўтварае адны формы па першым спражэнні, а другія — па другім (пра дзеясловы).

рознастаро́нні, -яя, -яе.

У матэматыцы: які мае неаднолькавыя стораны.

Р. трохвугольнік.

|| наз. рознастаро́ннасць, -і, ж.

ро́знасць, -і, ж.

1. гл. розны.

2. Вынік адымання.

|| прым. ро́знасны, -ая, -ае (да 2 знач.).

рознатыпо́вы, -ая, -ае.

Розны, не аднаго тыпу.

Рознатыповыя сказы.

|| наз. рознатыпо́васць, -і, ж.

рознахара́ктарны, -ая, -ае (кніжн.).

Разнародны, розны па тыпе, характары.

Рознахарактарныя з’явы.

|| наз. рознахара́ктарнасць, -і, ж.

розначасо́вы, -ая, -ае.

Які адбываецца ў розныя часы.

Розначасовыя падзеі.

|| наз. розначасо́васць, -і, ж.

розначыта́нне, -я, мн. -і, -яў, н. (спец.).

Адна з рэдакцый (у 2 знач.) асноўнага тэксту ў якім-н. месцы твора.

Разбор розначытанняў.

ро́зніца¹, -ы, ж.

1. Непадабенства, адрозненне ў чым-н.

Р. ва ўзросце.

2. Велічыня, якая з’яўляецца рознасцю паміж дзвюма іншымі.

Р. паміж старым і новым акладамі.

◊

Якая розніца? (разм.) — ці не ўсё роўна?

Няма розніцы або без розніцы (разм.) — усё роўна.

ро́зніца², -ы, ж. (спец.).

Тавар, які прадаецца паштучна або невялікімі партыямі.

◊

У розніцу — невялікімі колькасцямі, паштучна.

Прадаваць у розніцу.

ро́зніцца, -нюся, -нішся, -ніцца; незак., ад каго-чаго чым (разм.).

Мець розніцу у чым-н., адрознівацца.