дзірване́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -не́е; незак.
Зарастаць травой, пакрывацца дзёрнам, дзірваном (у 2 знач.).
Дзірванее пакінутая зямля.
|| зак. задзірване́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -не́е.
дзірвані́сты, -ая, -ае.
Густа парослы каранямі травяністых раслін.
Дзірваністая зямля.
|| наз. дзірвані́стасць, -і, ж.
дзі́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.
1. Невялікая адтуліна, шчыліна, праём у чым-н.
Зацыраваць дзіркі ў шкарпэтках.
Пракруціць дзірку ў дошцы.
2. Пра глухі, далёкі населены пункт (разм.).
3. мн., перан. Тое, што патрабуе выдаткаў.
У гаспадарцы многа дзірак.
◊
(Патрэбна) як у мосце дзірка (разм., іран.) — пра што-н. непатрэбнае.
Дзірка ад абаранка (разм.) — нічога, пустое месца.
|| памянш. дзі́рачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.
дзіркако́л, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).
Канцылярская прылада для прабівання круглых дзірак у паперы.
дзі́ўны, -ая, -ае.
1. Які выклікае здзіўленне; нябачаны.
Малому прысніўся д. сон.
Дзіўна (прысл.) паводзіць сябе.
2. Цудоўны, чароўны.
Чуецца дзіўная музыка.
Дзіўная купальская ноч.
|| наз. дзі́ўнасць, -і, ж.
дзіця́ і дзіцё, дзіця́ці, Т дзіцём і дзіцем, мн. дзе́ці, дзяце́й, н.
1. Малы хлопчык або дзяўчынка.
Дзеці дашкольнага ўзросту.
Д. не заплача — матка не здагадаецца (прыказка). Яшчэ зусім д.
2. перан., чаго. Пра чалавека, які набыў яркія рысы свайго асяроддзя і часу.
Д. свайго веку.
Д. вуліцы.
Д. прыроды.
|| ласк. дзіця́тка, -а, мн. -кі, -так, н. (да 1 знач.).
дзіцяня́ і дзіцянё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.
Тое, што і дзіця (дзіцё).
дзіця́чы, -ая, -ае.
1. гл. дзеці.
2. перан. Неўласцівы даросламу, нясталы.
Вырас, а розум д.
Дзіцячыя разважанні.
дзі́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.
1. Дзікае, непрышчэпленае пладовае дрэва.
2. Плод такога дрэва.
Дзічкі смачныя тады, калі ўлежацца.
|| прым. дзі́чкавы, -ая, -ае.
дзічы́на, -ы, ж.
1. зб. Дзікія звяры і птушкі як прадмет палявання.
Лясная д.
2. Мяса дзікіх жывёл і птушак.
Насмажыць дзічыны.