Verbum

бру́ха, -а, М бру́се, мн. -і, -аў, н. (разм.).

Тое, што і чэрава, жывот (у 1 знач.).

Б. акулы.

Адгадаваў б.

бруха́ты, -ая, -ае (разм.).

З вялікім жыватом.

Б. чалавек.

бруха́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Чалавек з вялікім жыватом.

бруцэлёз, -у, м. (спец.).

Інфекцыйная хвароба свойскай жывёлы, якая перадаецца чалавеку і паражае нервовую, сардэчна-сасудзістую сістэмы і косцесустаўны апарат.

|| прым. бруцэлёзны, -ая, -ае.

Бруцэлёзнае захворванне.

бру́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

Агародная расліна сямейства крыжакветных, а таксама караняплоды гэтай расліны жоўтага ці жоўта-белага колеру.

|| прым. бру́чкавы, -ая, -ае.

бручко́ўнік, -у, м.

Бацвінне бручкі.

бру́шка, -а, мн. -і, -аў, н.

1. Тоўсты жывот у чалавека (разм., жарт.).

За брушкам сцежкі не бачыць.

2. Задні аддзел цела членістаногіх (спец.).

Б. чмяля.

брушны́, -а́я, -о́е.

Які адносіцца да поласці жывата.

Брушныя плаўнікі.

○

Брушны тыф — вострая інфекцыйная хвароба.

брушы́на, -ы, ж.

Унутраная абалонка брушной поласці.

|| прым. брушы́нны, -ая, -ае.