Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Прадмова ∙ Скарачэнні
абвгдеёжзіклмнопрстуфхцчшэюя-
авклнопрухыэ
бгдклмнпрстфцчшя

тытунекурэ́нне, -я, н.

Прыхільнасць да курэння тытуню.

тытунёвы, -ая, -ае.

1. гл. тытунь.

2. Зеленавата-карычневы, колеру высушанага лісця тытуню.

тыту́нь, -ю́ і тыту́н, -у́, м.

1. Травяністая расліна сямейства паслёнавых, лісце якой утрымлівае нікацін.

2. Высушанае і дробна нарэзанае або расцёртае лісце гэтай расліны, якое ўжываецца для курэння.

|| ласк. тытуне́ц, -нцу́, м. (да 2 знач.).

|| прым. тытунёвы, -ая, -ае.

тытуняво́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст па тытуняводстве.

тытуняво́дства, -а, н.

Развядзенне тытуню (у 1 знач.) у прамысловых мэтах.

|| прым. тытуняво́дчы, -ая, -ае.