Verbum

зімо́й, прысл.

У час зімы.

Рыхтуй летам сані, а з. калёсы (прыказка).

зімо́ўе, -я, мн. -і, -яў, н.

Тое, што і зімовішча.

зімо́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -мо́вак, ж.

1. гл. зімаваць.

2. Тое, што і зімовішча.

Пабудаваць зімоўку.

зімо́ўшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які знаходзіцца дзе-н. на зімоўцы.

Палярныя зімоўшчыкі.

|| ж. зімо́ўшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

зірк, у знач. вык. (разм.).

Ужыв. замест дзеясловаў зірнуць, зіркнуць пры выражэнні нечаканасці, раптоўнасці выяўлення ці наступлення чаго-н.

Я з. пад елку, а там тры баравікі стаяць.

зірка́сты і зірка́ты, -ая, -ае (разм.).

1. З вялікімі вачамі; вірлавокі.

2. З вострым зрокам; зоркі.

|| наз. зірка́стасць, -і, ж. і зірка́тасць, -і, ж.

зі́ркаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Кідаць позірк на каго-, што-н., пазіраць.

З. па баках.

|| аднакр. зі́ркнуць, -ну, -неш, -не; -ні і зірну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́.

|| наз. зі́рканне, -я, н.

зіхатлі́вы, -ая, -ае.

Які блішчыць, ззяе пералівістым святлом, напоўнены яркім ззяннем, бляскам.

Зіхатлівае сонца.

Стаяла зіхатлівая раніца.

Зіхатлівая прыгажосць (перан.).

|| наз. зіхатлі́васць, -і, ж.

зіхаце́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ці́ць; незак.

Блішчэць, ззяць пералівістым святлом; пералівацца, адбіваючы святло.

Зіхацелі зоркі.

На мокрай траве зіхаціць раса.

У кватэры ўсё зіхаціць ад чысціні (вылучаецца чысцінёй).

|| наз. зіхаце́нне, -я, н.

зія́нне, -я, н.

У мовазнаўстве: збег двух ці больш галосных у слове або на стыку двух слоў, напр.: аэраплан, добра адпачыць.