Verbum

ла́патнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

1. Той, хто пляце і прадае лапці (уст.).

2. Той, хто ходзіць у лапцях (пра беднага селяніна; уст.).

3. Неадукаваны, некультурны, адсталы чалавек (звычайна як лаянкавае слова; пагард.).

Вахлак, л. няшчасны.

лапату́н, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м. (разм.).

Той, хто бесперастанку гаворыць, лапоча; балбатун.

|| ж. лапату́ха, -і, ДМ -ту́се, мн. -і, -ту́х.

лапа́ціць, -па́чу, -па́ціш, -па́ціць; -па́чаны; незак., што (разм.).

Перамешваць, перасыпаць лапатай.

Л. збожжа.

ла́паць¹, -пця, мн. -пці, -пце́й, м.

1. Плецены абутак з лыка, бяросты ці вяровак.

Лазовыя лапці.

2. перан. Адсталы, некультурны чалавек.

◊

Абуць у лапці (разм., жарт.) — абдурыць, ашукаць і пасмяяцца з каго-н.

|| памянш. ла́пцік, -а, мн. -і, -аў, м. (да 1 знач.).

|| прым. ла́пцевы, -ая, -ае.

ла́паць², -аю, -аеш, -ае; незак., каго-што і без дап. (разм.).

Хапаць, мацаць рукамі.

Не лапай, не купіш (прыказка).

|| аднакр. ла́пнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. ла́панне, -я, н.

лапіда́рны, -ая, -ае (кніжн.).

Сціслы, але выразны, зразумелы.

Л. стыль.

|| наз. лапіда́рнасць, -і, ж.

ла́пік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

1. Частка паверхні зямлі. 3-пад снегу віднеліся лапікі чорнай зямлі.

2. Тое, што і латка.

Рукавы кажушка былі ўсе ў лапіках.

ла́піна, -ы, мн. -ы, -пін, ж.

1. Месца, якое вылучаецца чым-н. на агульным фоне.

Лапіны сенажаці.

2. Пляма іншага колеру на поўсці жывёлы, пер’і птушкі.

3. Невялікі кавалак зямлі (разм.).

Мець лапіну зямлі.

ла́піць, ла́плю, ла́піш, ла́піць; ла́плены; незак., што (разм.).

Зашываць дзіркі, ставіць латкі на чым-н.

Л. бялізну.

ла́пны гл. лапа.