Verbum

дзю́баць, -аю, -аеш, -ае; незак., каго-што і без дап. (разм.).

1. Дзяўбці (у 1 і 2 знач.; пра птушак).

2. Удараць чым-н. вострым або ўдарацца аб што-н., пакідаючы след.

Д. лёд.

Кулі дзюбаюць жалеза.

◊

Дзюбаць носам (разм.) — драмаць, то апускаючы, то ўзнімаючы галаву.

|| аднакр. дзю́бнуць, -ну, -неш, -не; -ні і дзюбану́ць, -ну́, -не́ш, -не́, -нём, -няце́, -ну́ць, -ні́.

|| наз. дзю́банне, -я, н.

дзю́бка, -і, мн. -і, -бак, ж.

1. гл. дзюба.

2. Тонкі востры канец чаго-н.

Д. нажа.

дзю́бнуць, -ну, -неш, -не; -ні і дзюбану́ць, -ну́, -не́ш, -не́, -ні́; зак.

1. гл. дзюбаць.

2. Выпіць спіртнога (разм.).

Добра дзюбнулі на вяселлі.

дзюдаі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Спартсмен, які займаецца дзюдо.

|| ж. дзюдаі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. дзюдаі́сцкі, -ая, -ае.

дзюдо́, нескл., н.

Японская барацьба вольнага стылю, якая ўзнікла на аснове адбору і мадэрнізацыі прыёмаў джыу-джыцу.

дзю́ны, дзюн, адз. дзю́на, -ы, ж.

Узбярэжныя пясчаныя наносы, якія перамяшчаюцца ветрам.

|| прым. дзю́нны, -ая, -ае.

дзюра́ль, -ю, м.

Тое, што і дзюралюміній.

|| прым. дзюра́левы, -ая, -ае.

дзюралюмі́ній, -ю, м.

Лёгкі трывалы сплаў алюмінію і медзі з прымессю іншых элементаў.

|| прым. дзюралюмі́ніевы, -ая, -ае.

дзюрча́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -чы́ць; незак. (разм.).

Цурчаць, ствараць булькатлівыя гукі.

Ручаёк дзюрчаў па каменьчыках.

дзюшэ́с, -у, м.

Гатунак дэсертных груш з сакавітай салодкай мякаццю.