Verbum

ко́ла

(лац. cola, ад афр. kola)

вечназялёная дрэва сям. стэркуліевых, пашыранае ў трапічнай Афрыцы; выкарыстоўваецца ў медыцыне і харчовай прамысловасці, напр. для вырабу кока-колы.

ко́лан

(гр. kolon = частка сказа, элемент перыяду)

1) група стоп у антычнай метрыцы, дзе рытмічны націск адной станы падпарадкоўвае сабе націскі астатніх;

2) адзінка маўлення, аб’яднанае лагічным націскам словазлучэнне, якое вымаўляецца адным выдыхам.

ко́лар-і́ндэкс

(ад лац. color = колер + індэкс)

астр. паказальнік колеру, розніца паміж фатаграфічнай і візуальнай зорнымі велічынямі якога-н. нябеснага свяціла.

ко́лба

(ням. Kolben)

шкляная шарападобная або канічная пасудзіна з доўгім рыльцам для лабараторных работ.

колеаптэрало́гія

(ад гр. koleopteros = жук + -логія)

раздзел энтамалогіі, які вывучае жукоў.

ко́лер

(лац. color)

1) афарбоўка (напр. сіні к., к. вясёлкі);

2) адценне фарбы, густата, ступень яркасці яе;

3) падрыхтаваны для афарбоўкі чаго-н. састаў фарбы.

колеракарэ́ктар

(ад колер + карэктар)

электронны апарат для колерападзельнай карэктуры.

колераме́тр

(ад колер + -метр)

аптычная прылада для вызначэння колеру і канцэнтрацыі афарбаваных раствораў, эмульсій.

колераме́трыя

(ад колер + -метрыя)

метад колькаснага вызначэння колеру (яго тону, яркасці).

ко́леус

(н.-лац. coleus, ад гр. koleos = ножны)

травяністая расліна сям. ясноткавых з цёмна-чырвоным лісцем і блакітнымі або ліловымі кветкамі ў суквеццях, пашыраная ў тропіках і субтропіках; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.