Verbum

гу́ма

(польск. guma, ад лац. gummi = камедзь)

эластычны матэрыял, які атрымліваюць вулканізацыяй каўчуку; выкарыстоўваецца ў тэхніцы, сельскай гаспадарцы, будаўніцтве, медыцыне, побыце.

гу́ма​²

(лац. gummi = камедзь)

пухлінападобнае разрастанне тканак розных органаў, характэрнае для позніх перыядаў сіфілісу.

гумалі́ты

(ад гума + -літ)

выкапнёвыя вуглі, прадукты пераўтварэння рэшткаў вышэйшых раслін у балотных умовах.

гумаля́стыка

(польск. gumelastyka)

уст. гума, рызіна.

гуманіза́цыя

(ад лац. humanus = чалавечны)

распаўсюджанне прынцыпаў гуманізму.

гумані́зм

(ад лац. humanus = чалавечны)

1) любоў да людзей, павага да чалавечай годнасці;

2) прагрэсіўны рух эпохі Адраджэння, які абвясціў прынцып свабоднага развіцця асобы, выступіў за вызваленне чалавека ад улады феадалізму і каталіцызму.

гумані́ст

(ад лац. humanus = чалавечны)

1) чалавек, прасякнуты ідэямі гуманізму;

2) прадстаўнік гуманізму эпохі Адраджэння.

гуманіта́рны

(фр. humanitaire, ад лац. humanitas = чалавечая прырода, адукаванасць)

1) які адносіцца да чалавечага грамадства, да чалавека;

г-ае права — нормы міжнароднага права, накіраваныя на абарону правоў і свабод чалавека;

2) звязаны з грамадскімі навукамі, якія вывучаюць гісторыю і культуру чалавецтва (напр. г-ая адукацыя);

3) прасякнуты духам гуманізму, гуманны (напр. г-ае мастацтва).

гума́нны

(ад лац. humanus = чалавечны)

чулы, дабрачынны, чалавечны, прасякнуты павагай да людзей (г-ыя адносіны).

гу́мар

(польск. humor, ад лац. humor = вільгаць як адна з арганічных сіл, што паводле даўнейшых уяўленняў вызначалі характар, тэмперамент чалавека)

1) лёгкая незласлівая насмешка;

2) мастацкі прыём у творах літаратуры і мастацтва, заснаваны на паказе чаго-н. у камічнай, дабрадушна-смешнай форме (сатыра і г.).