Verbum

алаку́цыя

(лац. allocutio)

урачыстая прамова; пачатковая фраза прамовы.

алалі́я

(ад гр. alalos = нямы)

адсутнасць або абмежаванне мовы ў дзяцей у выніку недаразвіцця або паражэння моўных участкаў кары вялікіх паўшар’яў галаўнога мозгу.

аламарфо́з

(ад ала- + -марфоз)

тое, што і ідыяадаптацыя.

аламе́трыя аламетры́я

(ад ала- + -метрыя)

нераўнамерны рост частак цела ў працэсе развіцця арганізма.

аламі́цэс

(н.-лац. allomyces)

ніжэйшы грыб сям. бластакладыевых, які развіваецца ў глебе, на раслінных і жывёльных рэштках, у прэсных вадаёмах, на трупах насякомых і жывёл.

аламо́ны

(ад ала- + гр. hormao = узбуджаю)

біялагічна актыўныя рэчывы, якія выпрацоўваюцца арганізмамі і выклікаюць у прадстаўнікоў іншых відаў накіраваныя фізіялагічныя рэакцыі, карысныя для арганізма, што выдзяляе гэтыя рэчывы (напр., пах кветак і нектару, што прыцягвае апыляльнікаў).

аламо́рф

(ад ала- + -морфы)

лінгв. варыянт марфемы.

алані́м

(ад ала- + гр. onyma = імя)

чыё-н. сапраўднае імя, выкарыстанае іншай асобай як псеўданім.

алані́н

[ад ал(ьфа) + аміны]

ацыклічная амінакіслата, вельмі пашыраная ў жывой прыродзе; адна з крыніц глюкозы ў арганізме.

алані́т

(ад англ. Т. Allan = прозвішча англ. мінералога)

тое, што і артыт.