Verbum

полісілагі́зм

(ад полі- + сілагізм)

мнагачленны сілагізм, атрыманы шляхам злучэння двух або больш сілагізмаў, які характарызуецца тым, што вывад кожнага з гэтых сілагізмаў з’яўляецца адначасова пасылкай сілагізма наступнага.

полісілакса́ны

(ад полі- + лац. silicium = крэмній + гр. oksys = кіслы)

высокамалекулярныя злучэнні, якія змяшчаюць ланцугі з атамаў крэмнію і кіслароду.

полісі́ндэтан

(гр. polysyndeton)

фігура паэтычнай мовы, якая заключаецца ў паўтарэнні злучнікаў; шматзлучнікавасць.

полісінтэты́чны

(ад полі- + сінтэтычны)

якому ўласціва ўтварэнне складаных слоў-сказаў шляхам складання асноў асобных слоў (пра мовы).

поліспермі́я

(ад полі- + сперма)

пранікненне ў яйцаклетку пры запладненні некалькіх сперматазоідаў (параўн. монаспермія).

полістаматы́ды

(н.-лац. polystomatidae)

сямейства гельмінтаў класа монагеней; паразіты земнаводных, паўзуноў і бегемотаў.

полістрафі́чнасць

(ад полі- + страфа)

паслядоўнае або адвольнае чаргаванне ў вершаваным творы розных строф, графічна аддзеленых адна ад адной.

полістыро́л

(ад полі- + стырол)

высокамалекулярнае злучэнне, прадукт полімерызацыі стыролу; служыць для атрымання пластмас, якія выкарыстоўваюцца ў электратэхніцы, будаўніцтве, для вырабу лінз, лакаў, плёнак і інш.

полісульфі́ды

(ад полі- + сульфіды)

злучэнні серы з металамі.

політана́льнасць

(ад полі- + танальнасць)

адначасовае гучанне некалькіх танальнасцей або іх акордаў у музычным творы.